De melkfabriek – Sofie van den Enk en Eva Munnik

Na 3,5 maanden zijn we hier moeten overstappen naar poedermelk. Daar ben ik momenteel zeer tevreden mee, als je wilt weten waarom klik dan zeker door naar mijn borstvoedingsverhaal. Als ik vertel dat ik ben overgestapt reageren veel mensen met ‘oei’ hoe komt dat? De tijdsgeest legt veel druk bij mama’s om borstvoeding te geven. Het is goed dat we op de hoogte zijn van de voordelen, maar moeten geen slecht gevoel aangepraat krijgen als het niet gaat of we anders beslissen.

Toen het in het begin wat moeilijker ging met de borstvoeding kwam ik dit boek over borstvoeding tegen. Eigenlijk had ik niet zo veel zin om over borstvoeding te gaan lezen, maar het stond in de bib bij een boek dat ik zocht en de cover sprak me wel aan. Ik ben er uiteindelijk in begonnen en vond het zeer goed. Het boek heeft me opengesteld voor de mogelijkheid van poedervoeding en daar ben ik nu zeer dankbaar voor. Door dit boek al gelezen te hebben op voorhand, kon ik de beste keuze maken voor mijn dochter in plaats van me schuldig te voelen.

Het is een eerlijk boek over borstvoeding en zeer nuchter over het feit dat dit niet bij iedereen even gemakkelijk gaat. Dat je dan flesvoeding gaat gebruiken of wilt gebruiken moet niet zo slecht afgeschilderd worden door de maatschappij vinden ze. En gelijk hebben ze! Iedereen moet zich vrij voelen om de keuze te maken waar ze zich goed bij voelen. Pas als je als moeder gelukkig bent, kan je dat uitstralen naar je kind!

Het is een dik boek (255 blz) maar leest zeer vlot, vooral door alle mooie en eerlijke getuigenissen. Als je wilt leren hoe borstvoeding technisch in elkaar zit, moet je het niet lezen. Wil je echter weten hoe het voelt, hoe je ermee om kan gaan als het niet lukt of moeilijker is, dan is het boek voor jou. Het geeft het realistische beeld dat iedereen zou moeten krijgen voor ze aan borstvoeding beginnen. En als je er al mee bezig bent of je hebt de keuze gemaakt voor flesvoeding is het een boek met herkenbare verhalen en praktische tips.

Heb jij veel gelezen over borstvoeding voor je er aan begon?

---

5/5
De melkfabriek – Sofie van den Enk en Eva Munnik
19.99 euro – koop het boek hier

 

Hoe wij op de naam kwamen

Ondertussen is onze dochter al bijna 4 maand in ons leven, alles is anders nu. Je kan echt spreken van een leven voor en een leven na kinderen! Als je wilt weten hoe het gaat hou je best deze blog in de gaten, ik geef regelmatig een 24- uurs binnenkijkje in ons leven. Maar ook op instagram kan je ons volgen.

We hebben ondertussen al eindeloos veel koosnaampjes voor haar (drolletje is mijn favoriet). Vandaag wil ik eens vertellen hoe we nu eigenlijk op de naam ‘Elisa’ kwamen.

Een twee- à drietal jaar geleden waren we eens over kinderen aan het praten. Vooral een beetje brainstormen over namen. Een jongensnaam konden we echt niet bedenken (nog altijd niet trouwens). Dan maar even over meisjesnamen praten. Daar konden we al direct enkele voor bedenken die ons leuk leken. Tijdens het praten keek ik om me heen en zag ik in de boekenkast een boek door een ‘Elisa’ geschreven. Overigens geen mooi boek ofzo, maar ik opperde de naam en die klikte voor ons direct. Ook als we het er later over hadden bleven we aan Elisa denken.

Toen we te horen kregen dat we een meisje zouden krijgen waren we in de wolken. Aleja, met een jongen waren we ook in de wolken geweest maar met een meisje dus ook. Al snel spraken we over namen en dachten we terug aan Elisa. We vonden het nog steeds een mooie naam maar besloten om toch even onze horizon te verbreden. Kwestie van er zeker goed over gedacht te hebben. Aan tafel haalde mr. cp zijn telefoon boven en googelde we naar wat websites met namen. Een aantal leken ons wel leuk en schreven we op. Ik ging ook eens naar de bib om wat boeken te lenen met namen en het lijstje werd nog uitgebreid. Na alles een paar dagen te laten bezinken hadden we een shortlist met 5 namen op.

De kans zit er nog altijd in dat we ooit één van die andere namen gaan gebruiken, dus ik hou ze nog lekker geheim. Maar hoewel we ze allemaal mooi vonden was het eigenlijk al te laat. Dat meisje daar in de buik was al lang Elisa. We zochten dan nog eens de betekenis op van alle namen en vonden deze ook super mooi: ‘toegewijd aan God’. Beslist!

Hoe hebben jullie de naam gekozen? Kwamen jullie snel overeen of ging er toch wat discussie aan vooraf?

Jurkje met drukknopen

Tijdens mijn zwangerschapsverlof merkte ik al snel dat ik graag bezig was. Ik wou vooral niet te veel denken aan ‘wanneer komt ze nu’. En geloof me, ondanks dat ik vanalles en nog wat heb gedaan, dacht ik daar toch heel veel aan.

Om de tijd wat op te vullen naaide ik graag al wat dingen bij elkaar. Zo heb ik verschillende broekjes gemaakt, een verzorgingsmatje, een ledikantdekentje, een hoes voor de wipper, een super comfy dekentje, slofjes, twee kruippakjes en een legging. Ik wist ook al dat ik een meisje zou krijgen, dus besloot ik toch ook een jurkje in elkaar te prutsen.

Het patroontje is het gratis jurkje van de droomfabriek. Een heel makkelijk patroontje en dus wou ik het wat anders aanpakken. In plaats van de eeuwige enveloppe- hals deed ik zelf een aanpassing. Namelijk drukknopen steken. Minder moeilijk dan ik gedacht had, hoewel het jurkje alles behalve perfect is. Ik had bijvoorbeeld nog wat extra naadwaarde moeten toevoegen in de schouder zodat ik deze dubbel kon omnaaien en zo de naad mooi wegwerken.

Wel ben ik super tevreden van het resultaat. De kleine ‘oneffenheden’ vallen niet al te hard op en ik vind het stofje gewoonweg geweldig. Het patroon blijk ook zeer goed te passen, dus ik maak er binnenkort nog eens eentje.

Voor een aan foto was ik trouwens wel te laat, ze is er zo snel uit gegroeid!

5 x onmisbaar in de vluchtkoffer

Er zijn talloze video’s en blogpost verschenen over wat je mee moet nemen in de vluchtkoffer. Voor mijn bevalling denk ik dat ik er dan ook talloze gelezen en gekeken heb. Een voorbereid vrouw… Toch zijn er een aantal dingen die je niet overal ziet verschijnen en waar ik zelf heel blij mee was dat ik ze mee had.

Voedingskussen:

Eigenlijk is ‘voedingskussen’ een beetje een verkeerde naam. Beter zou zijn: hemels kussen om mee te slapen tijdens de zwangerschap- die je partner soms inpikt omdat het o zo heerlijk slaapt annex voedingskussen annex kussen voor als ze leren zitten om achter hun te steken zodat ze niet omvallen. Maar dat bekt misschien wat minder goed dus houden we het toch maar op voedingskussen. Borstvoeding is in het begin helemaal niet gemakkelijk en ik vond het ook niet direct genieten. Maar die eerste moeilijke dagen zijn stukken beter te pruimen als je toch al zo een kussen bij de hand hebt. Je bent dan moe, dat kind drinkt om de twee uur en je kan die ondersteuning écht gebruiken.

Waterfles:

In het ziekenhuis krijg je de tip veel water te drinken (goed voor de borstvoeding en het herstel) en krijg je dan ook van die grote waterflessen. Allemaal leuk en aardig, maar ik vraag me af hoe andere moeders het doen hoor, veel drinken met: die kleine glaasjes, amper een hand vrij om te drinken, laat staan om bij te schenken. De waterfles heeft ervoor gezorgd dat ik toch nog kon drinken. Ik had telkens een fles van 750ml naast mij staan die ik makkelijk met één hand kon pakken en snel naast mij in bed leggen in plaats van op een tafeltje waar je toch niet makkelijk aan kan.

Te grote onderbroeken:

Het hoeft niet duur te zijn maar is wel behoorlijk handig. Ik kocht in de zeeman twee onderbroeken die een maatje groter zijn dan normaal. Deze waren super handig om die twee grote matrassen in mijn onderbroek te leggen die je er de eerste dagen in moet. In het ziekenhuis krijg je er een netbroekje voor, maar dat zit echt voor geen meter. Neem maar van mij aan dat je liever toch nog iets hebt dat de boel bij elkaar houdt.

Bakerdoek:

De eerste keren dat je zoon of dochter dan niet in slaap te krijgen is en je echt alles geprobeerd hebt (voeden, tutje, pamper, sussen, wiegen,..) dan is het tijd om eens te proberen met bakeren. Over bakeren zou ik nog veel meer kunnen schrijven, maar voorlopig laat ik het erbij om het stevig aan te prijzen. Je hebt echter geen zin om in het ziekenhuis te zitten sukkelen met hydrofiele doeken en veiligheidsspelden. Koop gewoon al op voorhand een bakerdoek die ervoor bedoeld is en neem die mee. Het bespaart een hoop gedoe en helpt echt.

Losse geklede broek:

En als laatste eentje waar je jezelf goed van gaat voelen. Een wat gekledere broek die toch lekker los zit. Je gaat na de bevalling echt geen skinny jeans aan willen maar wilt toch het bezoek niet ontvangen in je pyjama.  Zoek een broek die lekker los zit maar toch wat deftiger overkomt. Door je zelf wat meer aan te kleden voel je je sneller wat fit, plus als je een broek kan vinden die even goed zit als je beste pyjama blijf je ook heerlijk relaxt!

Hopelijk hebben jullie wat aan deze tips en herhaal ik niet gewoon wat je al wist. Of misschien heb je nog meer tips. Laat het zeker weten, ik hoor het graag!

Stress voor de babyuitzet

Onlangs kreeg ik vanuit verschillende hoeken de vraag: wat heb je nog allemaal nodig voor de baby. Waarschijnlijk waren dat zéér subtiele vragen naar: ‘wat kan ik kopen als cadeau’. Mijn oma was iets meer rechtuit en stelde die vraag gewoon direct. Of het nu subtiel of direct gevraagd wordt, dat maakt me allemaal niet uit. Maar het deed me stilstaan bij het feit dat ik mijn stress kwijt ben.

Op week 36 van de zwangerschap vertelde ik nog dat ik de hele tijd stress had dat ik niets in huis had. Als ik dan probeerde te bedenken wat, kon ik zelden iets concreet opnoemen. Ondertussen ben ik 39 weken als ik dit schrijf en heb ik nog wel wat dingen bijgekocht. Ik merk dat ik een groot deel van de stress kwijt ben en dat komt niet alleen omdat ik nog wat dingen gekocht heb. Als ik bedenk wat ik nog zou willen kopen, sta ik namelijk veel vaker stil bij het feit dat zo een meisje eigenlijk echt niet veel meer nodig heeft dan liefde, warmte, een propere plek om te slapen en een borst. Heb ik dan toch iets niet in huis dan kan ik het later wel nog halen. – lees mr. cp er om sturen of online bestellen –

Een aantal dingetjes die ik wel nog zou willen kopen als ik merk dat het nodig is staan gepind op het geheime bord voor ons meisje. Maar enkele wil ik wel even met jullie delen:

Luiertas:

Ik hoor jullie al denken: een luiertas, dat koop je toch direct? Dat is toch één van de eerste dingen? Nu in de winkels vond ik de luiertassen er allemaal zo lomp en meestal ook redelijk lelijk uitzien. Het leek mij even handig om een shopper te kopen en daar gewoon alles in te kwakken. En ja, een luiertas heeft zo van die handige zakjes, maar hoe meer ruimte: hoe meer rommel toch? Dus ik besloot om gewoon mijn bestaande tas te gebruiken in het begin en te zien of deze aanpak ook werkt. Ondertussen heb ik wel al gezien dat een luiertas voordelen kan hebben én ik ontdekte er zelfs eentje die ik mooi vind. Dus misschien koop ik deze wel nog eens.

Kersenpitkussen:

Een kersenpitkussen is nu niet zo een bijzondere aankoop en daar zouden niet veel mensen over twijfelen. Voor mezelf heb ik ook een gewoon kussentje zonder veel toeters en bellen. Ook heb ik een hele grote doos met kersenpitten waardoor ik met gemak in een klein half uurtje een kussentje in elkaar kan steken. Maar: ik heb me laten wijsmaken dat deze kussentjes door de vorm beter zouden zijn om het gewicht en de warmte gelijk te verdelen. Als iemand er ervaring mee heeft, laat het zeker weten!

Update: ondertussen heb ik deze gekocht en ben ik er super content van. Bijna elke keer dat ze komt drinken leg ik dit al op haar buikje tegen de krampjes.

Slaapzak:

Nog voor de warmte twijfel ik ook enorm om de slaapzak van Puckababy te kopen. Dekentjes heb ik genoeg, maar ik blijf toch altijd twijfelen of onze meid het wel warm genoeg gaat hebben. Ze zal misschien in de winter wat extra nodig hebben. Deze slaapzakjes van Puckababy zijn ook de enige die ik tot nu toe gevonden heb die ook voor newborn zijn.

Zijn er aankopen die jij nog echt zou aanraden of heb ik hier iets opgesomd dat je meer dan afraad? Laat het me zeker weten in de reacties, zo helpen we elkaar.

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Werken tot week 39 van de zwangerschap – aan te raden?

Dag één van mijn bevallingsverlof zit er bijna op. Ik ben er geraakt, ik heb 39 weken kunnen blijven werken. Waarom ik dat zo graag wou, hoe dat was en hoe ik het verlof nu ervaar wil ik even vertellen in deze post. Het is namelijk geen peace of cake..

Waarom:

Al snel toen ik zwanger werd besloot ik dat ik redelijk lang thuis wil zijn na de geboorte. Mijn uitgerekende datum kwam zeer goed uit omdat ik dan met alle verlofstelsels die er in het onderwijs bestaan, voor kon zorgen dat ik al zeker tot aan de zomervakantie thuis kon zijn. De voorwaarde voor deze schitterende planning, was wel dat ik tot week 39 zou kunnen werken. Of dat dacht ik toen toch.

Je moet weten het onderwijs, verlofstelsels en alle informatie die je doorkrijgt hierover zijn vaak niet heel eenduidig. Dat zorgde ervoor dat ik pas rond week 36 er achter kwam dat ik helemaal niet per se tot week 39 zou moeten werken. Mr. cp zei ondertussen al langer dat als ik het niet meer zag zitten ik het niet verder moest doen maar ik besloot toch voor de 39 weken te gaan.

Twee redenen had ik hiervoor: elke week extra zou een week loon extra zijn, want er zit een verlofstelsel tussen zonder loon. Goed, deze reden was nog makkelijk over boord te gooien. Maar voor mezelf was de grootste reden namelijk dat ik het nu zo had afgesproken. Mijn collega’s en leerlingen rekenden er op. Ik weet ook wel dat als ik ineens niet meer kon of wou ze dat kei hard zouden begrijpen. Het was meer een gevoel vanuit mezelf: ik had het nu zo afgesproken en wou doorzetten.

Andere job- inhoud:

Dat het niet altijd makkelijk geweest is kan je waarschijnlijk wel raden. Daar kwam nog eens bij dat ik vanaf september andere vakken en andere klassen zou krijgen. Waar ik voor de zomervakantie bij wat rugpijn nog de leerlingen bij mij aan de bureau kon laten komen voor de verbetering van hun reken- of taal oefeningen, stond ik nu geen moment meer stil. Ik gaf ineens koken, kuisen, handwerk en kaarsenatelier. Fysiek was het ineens intensiever en meestal was ik dan ook na een dag (of zelfs maar 2 uur) werken niet meer in staat iets te doen met mijn avond. Zelfs een boek lezen was me te veel.

Ook mentaal was het niet makkelijk om in september, hoogzwanger terug te starten. Ik had net een hele zomervakantie gespendeerd aan het voorbereiden voor ons meisje, en ineens moest ik mentaal weer ergens anders op gefocust zijn. Ik kwam als het ware uit een cocon van voorbereidingen en dat terwijl de datum steeds dichterbij kwam.

Eindelijk verlof:

Nu heb ik eindelijk verlof. En als je me op instagram volgt weet je al dat ik geen zittend gat heb. Vandaag heb ik de hele dag gekuist en opgeruimd. Met als gevolg dat ik mijn rug even hard voel als na een dag werken. Hoewel ik dat waarschijnlijk wel wat aan nesteldrang kan wijden, toont me dat toch dat het werken tot 39 weken een goede keuze was. Ik ben toch iemand die graag bezig is en me anders wel met andere zaken zou vermoeien.

Bovendien merk ik nu al dat dit verlof een wachtspelletje gaat worden. Ik ben veel meer bezig nu met ‘wanneer komt ze’. Elk krampje en steekje, merk ik op en dan zit ik daar te hopen en te verlangen dat het meer wordt. Maar waarschijnlijk als ik dit morgen online post, is ze er nog niet. Check ook hiervoor mijn instagram 🙂

Werken tot 39 weken aan te raden?

Zou ik dit nu aanraden aan anderen? Ik denk dat ik hier een zéér cliche antwoord op ga geven: dat moet je helemaal zelf aanvoelen namelijk. Mijn lichaam heeft mij twee keer vertelt dat ik niet moest gaan werken, en dan heb ik een ziekendag genomen. Verder merkte ik dat ik tot mijn limiet ging, soms een beetje er over. Dus ik zou je aanraden om te zorgen dat je nog net iets beter luistert naar je lichaam dan ik. Voor de ene is dat werken tot week 39 voor de ander is het al genoeg geweest op week 20: you do you!

Hebben jullie lang gewerkt of zijn jullie van plan te werken? Zou je het anderen aanraden of afraden? Laat het zeker weten in de reacties, zo helpen we elkaar.

39 weken: Mind the whale

Als ik dit schrijf ben ik nog maar een paar daagjes verwijderd van de 39 weken. Vooruit schrijven is nooit een probleem maar het zou dus zo maar eens kunnen dat dit bericht online komt en ik al een lief meisje heb verwelkomd. Hou dus zeker mijn Instagram in de gaten, daar zal het al snel verschijnen! Ondertussen neem ik jullie mee voor een update.

Walvis:

De hele zwangerschap lang heb ik mij redelijk fit gevoeld. Goed, ik had wel zeer vermoeiende eerste weken, maar fysiek kon ik elke beweging nog doen: schoenen aandoen, bukken, uit de auto stappen, uit de zetel komen, … het lukte me allemaal. Als je niet zwanger bent zal je wel denken – wat zij nu leuk vind – maar geloof me, het is pure verwennerij als je dit lang kan doen. Sinds twee dagen – ja echt, zo plots – voel ik mij wél als een walrus. Al die bewegingen worden mij te veel en het voelt aan als een echte overwinning als ik me in bed van de ene naar de andere zij heb kunnen draaien.

Striemen:

De staat van mijn lichaam is ook een beetje aan het veranderen. Natuurlijk wist ik dat ik na de bevalling nooit meer de strakke buik zou hebben die ik had (kucht zéér hard). Maar ik ging er ook van uit dat ik vol met striemen zou staan na de komst van die ukkepuk. Toen er echter op week 37 nog geen scheurtje te zien was, werd ik echt hoopvol. Zou ik er zonder striemen vanaf komen? Week 38 liet me toch een beetje twijfelen, en met week 39 wist ik het zeker: ze zijn onderweg. Ach ja: oorlogswonden enzo he?

Ze mag nu al komen:

Sinds twee dagen, ja inderdaad weer die twee dagen, heb ik ook echt het gevoel dat ze mag komen. Daarvoor leek het mij allemaal nog wat te vroeg, vooral voor haar, maar ik had ook nog van alles te doen voor haar komst. Maar nu kan ik echt met moeite wachten. Elke keer dat ik een steek of een krampje voel, hoop ik dat het zo ver is.

Werken:

Over dit onderwerp wil ik heel graag nog wat meer vertellen, een uitgebreide blogpost volgt dus nog. Momenteel ben ik namelijk nog aan het werk. Tot 39 weken zwanger werken is toch minder evident dan ik eerst dacht. Als je dit leest is het morgen mijn laatste dag en daarna start mijn bevallingsverlof. Ik zie er dan ook echt naar uit om thuis op het gemak nog wat spulletjes klaar te zetten, wat te naaien en vooral veel te rusten.

Insta bevallingsverlof:

Over dat bevallingsverlof ook het volgende, ik ga proberen om vanaf morgen ook via Instagram en vooral Instagram stories jullie wat mee te nemen in hoe dit verlof voor mij is. Ik zeg echt zeer duidelijk ‘proberen’ omdat ik geen belofte doe dat er elke dag iets online komt. Stel je voor dat ik dan een dagje niets post: weten jullie direct hoe laat het is 🙂 Wie komt me volgen?

36 weken zwanger = worstjes als vingers

36 weken zwanger alweer. Ondertussen kan ik me al niet meer goed voorstellen hoe het is om een platte buik te hebben, relatief plat dan toch ;). En iedereen zal het snappen als ik zeg dat ik enorm uitzie naar de komst van die kleine meid. Ik wil ze dolgraag in mijn armen houden en niet meer afgeven, enkel Mr. Cp krijgt misschien de toelating om ze vlak naast mij vast te houden.

Je merkt het al, ik loop wat emotioneel rond. Voor de kleinste dingen kan ik huilen, een verhaal over een geboorte, een stuk op tv, … . Onlangs zat ik in de zetel te huilen en vroeg Mr. Cp wat er aan de hand was, mijn antwoord: ‘ik weet het zelf niet’. Bovendien stress ik vaak over het idee dat ik nog zoveel moet doen en kopen, terwijl ik amper kan bedenken wat ik dan niet in huis heb. Rationeel denken ik dus ook tijdelijk verleden tijd.

Wandelen gaat ook niet meer zoals het hoort, ik begin behoorlijk te waggelen volgens mij. Maar vooral begint het pijn te doen. Als ik meer dan 10min wandel begint mijn staartbeentje te voelen alsof ik van een speelhuisje naar beneden ben gegleden, maar dan niet via de glijbaan, nee: via de trap.

En ook mijn vingers doen pijn. Ik hoor je al denken, wat heeft dat nu met de zwangerschap te maken. Wel, als je vingers zo dik worden als een goede braadworst van al het vocht in je lijf, zal het je niet verbazen dat dat niet zo prettig voelt. ’s Ochtends is het ergste moment, dan heb ik alle moed van de wereld nodig om mijn deken vast te nemen en van me af te slaan. Niet omdat ik niet wil opstaan (aleja, dat ook) maar vooral omdat het pijn doet die dekens op te tillen!

Ach ja, kwaaltjes he. Volgens mij heb ik hiermee nog altijd niet te klagen. De hele zwangerschap lang heb ik geen één keer moeten overgeven en heb ik ongeveer alles kunnen doen wat ik wou.

Je hoort het al aan hoe ik spreek, alsof het er bijna op zit. Wel zo voelt het wel een beetje. Het komt nu zo dichtbij dat het voelt alsof ik nu al wat afscheid neem van het zwanger zijn en goedemorgen zeg aan de toekomst met een extra gezinslid. Op zich zou ze al over een week geboren mogen worden. En hoewel ik niet kan wachten tot ze er is, hoop ik toch dat ze nog drie weken extra krijgt om te groeien, ontwikkelen en genieten van de geborgenheid binnenin.

Het aftellen begint

Sinds afgelopen zondag tik ik de 30 weken aan. Dat betekent dat ik al 2 weken in mijn derde trimester zit, maar toch vind ik die 30 een magisch getal. Nog maar 10 weken te gaan, give or take. De kinderkamer begint langzaam vorm te krijgen, kleertjes krijgen een wasbeurt en enkele kwaaltjes spelen op.

Over de kinderkamer wil ik nog niet te veel verklappen. Je ziet in deze post een paar sneak peeks maar als hij helemaal af is, wil ik er een filmpje van maken zodat ik jullie eens goed rond kan leiden. Ik ben namelijk zeer trots op de kamer. Samen met mr. cp en een deeltje met mijn zus hebben we er heel veel zelf aan gedaan. Alles is met zorg en liefde uitgekozen en veel is tweedehands. Niet dat ik tegen nieuwe dingen ben, maar als ik zo zelf een kast heb geschilderd of een gordijn heb genaaid, haal ik er gewoon veel meer voldoening uit.

Noem het verder maar nestdrang of niet: ik vind het ondertussen zelfs leuk om de was te doen! Ik heb namelijk een nieuw wasrek, een extra eigenlijk, nu kan ik wel 3 wasjes op een dag kwijt en ik vind het heerlijk! Het helpt ook wel dat er tegenwoordig heel veel kinderkleertjes aan hangen. Waarschijnlijk zal ik het een paar dagen na de bevalling wel weer minder leuk vinden als ik het ook druk heb met ons meisje, maar ach, laat me momenteel maar genieten van het wassen.

Ondertussen weten we ook al hoe het geboortekaartje er uit zal zien, heb ik de zakjes voor de doopsuiker ontworpen en ben ik om de stof gegaan. Binnenkort organiseer ik een bandwerk-marathon met mijn zussen en mama om alles te naaien.

Als al dat nog niet genoeg is, begin ik aan mijn lichaam te voelen dat het laatste trimester zich heeft ingezet. Mijn rug doet sneller zeer, ik ben weer sneller moe en jammer genoeg is het brandend maagzuur wat terug gekeerd. Daarbij moet ik vooral opletten dat ik hierdoor niet te veel ga eten om dat branderige gevoel te onderdrukken. Of dat ik toch voor gezonde opties ga en de koekjes en snoepjes links laat staan.

De laatste tien weken, voor mij is het aftellen toch wel wat begonnen hoor.

De zomervakantie voor een zwangere leerkracht

Hoera! Zomervakantie! Hier heb ik echt enorm naar uitgekeken. Ik doe mijn job heel graag, maar wie heeft er nu niet graag vakantie? Da’s een serieuze vraag hoor, is er iemand die niet graag vakantie heeft en liever werkt? Ik geniet alleszins enorm van de vakantie en naar deze heb extra veel uitgekeken. Wat ik vooral wil gaan doen is: kuisen, opruimen, wassen,.. Allemaal om het huis klaar te maken voor de baby maar ook een beetje om dat ik dat graag doe.

Volgens mij is het niet de eerste keer dat ik vertel dat ik eigenlijk wel hou van opruimen en kuisen. Zo een grote schoonmaak, daar kan ik echt van genieten. Ik weet nog goed dat ik eens op bezoek was bij mijn nicht en ze vertelde dat ze het wat te rommelig vond liggen bij haar maar er niet echt een beginnen aan zag. Meer had ik niet nodig en een paar tellen later stonden we samen de hele beneden op te ruimen. En (schrik niet te hard): ik vond het leuk!

Deze keer vind ik het natuurlijk extra leuk omdat ik dus alles een beetje klaar kan leggen voor ons meisje. De meeste kasten, meubels en spulletjes zijn al in huis. Of toch, dat denk ik, waarschijnlijk loop ik nog tegen 101 dingen aan die ik vergeten ben te kopen maar dat komt dan wel weer.

Ik ben er trouwens trots op om te vertellen dat ik niets nieuw gekocht heb. Voorlopig is alles in huis voor ons meisje tweedehands of het zijn cadeautjes. Hoe ik dat dan deed, wat het mij gekost heeft en het resultaat van de kinderkamer ga ik jullie zeker later nog vertellen.

Trouwens, mijn vakantie gaat niet alleen rond opruimen draaien hoor. Ik ga nog met de familie een weekje naar Duitsland en zal zeker met mr. Cp ook nog even het land verlaten.

Om jullie helemaal mee te nemen in het avontuur ga ik de hele zomervakantie (jaja, twee dikke maanden) tegen jullie aan kletsen bij Instagram stories. Hopelijk zie ik jullie daar!